ضمایر اشاره، همانطور که از نامشان مشخص است ضمایری هستند که برای اشاره به چیزها (و به ندرت افراد) از آنها استفاده می شود. این ضمایر در زبان انگلیسی شامل this (اشاره به چیز مفرد نزدیک)، that (اشاره به چیز مفرد دور)، these (اشاره به چیزهای نزدیک) و those (اشاره به چیزهای دور) هستند. جملاتی که با این ضمایر ساخته می‌شوند، همیشه سوم شخص هستند. با ما همراه باشید تا در ادامه مقاله درباره ضمایر اشاره در زبان انگلیسی بیشتر بدانید.

 

ضمایر اشاره

تلفظ آمریکایی	انگلیسی	فارسی
ðɪs	this	این
ðæt	that	آن، اون
ðiːz	these	اینها، اینا
ðoʊz	those	آنها، اونا

 

ضمایر اشاره در حالت جمع

 

 

در صورت اشاره به یک چیز باید از ضمیر اشاره مفرد استفاده کرد. در این صورت اسم هم طبیعتا مفرد است. در صورتی که به چند چیز اشاره کنیم باید از ضمیر جمع استفاده کنیم. در زبان فارسی ما برای ضمایر اشاره جمع هم از اسم مفرد استفاده می کنیم. در زیر برای شما چند مثال آورده ایم.

This is a bakery.

این یک نانوایی است.

That is a restaurant.

آن یک رستوران است.

These are cats.

اینها گربه هستند.

Those are dogs.

آنها سگ هستند.

به مثال های بالا دقت کنید برای ضمایر اشاره جمع اسم هم جمع آورده شده در حالی که در معادل فارسی اسم مفرد است.

 

 

 پیشنهاد ویژه برای مطالعه : نکاتی درباره آموزش گرامر زبان انگلیسی

 

ضمیر اشاره و صفت اشاره

 

 

اگر بعد از ضمیر اشاره، اسم واقع شود به آن صفت اشاره (demonstrative adjectives) گفته می‌شود. در واقع تفاوت ضمیر اشاه و صفت اشاره در این است که ضمیر اشاره به تنهایی استفاده می‌شود و صفت اشاره همراه با اسم بکار می ‌رود. در فارسی هم دقیقا از چنین ساختاری استفاده می کنیم. به مثال های زیر توجه کنید:

This apple is good.

این سیب خوب است.

This is good.

این خوب است.

This dog is here.

این سگ اینجاست.

That cat is there.

آن گربه آنجاست.

در جملۀ اول This صفت اشاره است؛ زیرا بعد از آن اسم (apple) واقع شده است. در جملۀ دوم This ضمیر اشاره است؛ زیرا به تنهایی بکار رفته است.

 

کاربرد ضمایر و صفات اشاره

 

 

1. بیان فاصله (دور یا نزدیک)
2. بیان مفرد یا جمع بودن اسم

 

This برای اشاره به اسامی مفرد که نزدیک به گوینده هستند، استفاده می‎شود.

That برای اشاره به اسامی مفرد که دور از گوینده هستند، استفاده می‎شود.

These برای اشاره به اسامی جمع که به گوینده نزدیک هستند، استفاده می‎گردد.

Those برای اشاره به اسامی جمع که از گوینده دور هستند، بکار می‎رود.

به مثال های زیر دقت کنید:

 

What’s in this box?

(چه چیزی در این جعبه است؟)

Come and look at this.

(بیا و به این نگاه کن)

That water tastes strange.

(آن آب طعم عجیبی می‌دهد)

That’s a very good idea.

(آن یک ایده خیلی خوب است)

I like those houses.

(من آن خانه‌ها را دوست دارم)

Can I have one of these?

(آیا می‌توانم یکی از اینها را داشته باشم؟)

 

سوالی کردن و منفی کردن

 

 

سوالی کردن و منفی کردن ضمایر اشاره دقیقا مانند ضمایر شخصی است. به مثال زیر توجه کنید:

This is a dog.

این یک سگ است.

Is this a dog?

آیا این یک سگ است؟

Yes, this is.

بله، این هست.

No, this isn’t.

خیر، این نیست.

No, this isn’t a dog.

خیر، این یک سگ نیست.

نکته:

تنها یکی از ضمایر اشاره شکل کوتاه دارد. that is در شکل کوتاه به صورت that’s در می آید. this is به هیچ عنوان کوتاه نمی شود. کوتاه کردن ضمایر اشاره جمع هم خیلی به ندرت صورت می گیرد.